تاریخچه‌ی استفاده از تاج‌ها

استفاده از تاج از زمان باستان در میان درباریان ابر قدرت‌های آن زمان ایران و مصر رواج داشته است. پیش از این، انسان‌ها با تاج‌های گلدار، سر و موی خود را تزئین می‌کردند. در یونان باستان، برنده‌های المپیک تاجی از زیتون بر سر خود می‌گذاشتند. در قدیمی‌ترین متون ادب فارسی یعنی اوستا؛ از تاج ایزد بانوی آب (آناهیتا) یاد شده است. تاج ایزد از تاج‌های زنان خاندان سلطنتی است. آن را تاجی زرین و هشت گوشه با صد ستاره توصیف کرده‌اند. تاج هم در مصر باستان، یکی از تاج‌های سلطنتی مصریان بود. از این تاج برای به رخ کشیدن قدرت فرعون استفاده می‌شد.
تاج‌های سلطنتی به عنوان یک نماد رفته رفته پر نقش و نگار تر شده و از جواهرات بیشتری برای تزئین آن‌ها استفاده کردند. رومیان باستان با تقلید از فرهنگ‌های دیگر شروع به طراحی و استفاده از تاج‌های سلطنتی کردند، اما به دلیل نداشتن مهارت در طراحی تاج‌ها، فقط با سنگ‌های قیمتی و الماس آن‌ها را تزئین می‌کردند.
در اواخر قرن هجدهم استفاده از تاج بار دیگر در میان خاندان‌های سلطنتی رواج پیدا کرد. نقش و نگاره‌های طبیعت گرایانه و استفاده از طلا جای خود را به نقش‌های کلاسیک و سنگ‌های قیمتی داد. در آن زمان تیارا از مهم‌ترین تاج‌های زنان خاندان سلطنتی در انگلستان بود. محبوبیت تیارا همچنان تا به حال نیز ادامه دارد.
در قرن نوزدهم ناپلئون پادشاه فرانسه با تقلید از امپراطوری روم، مراسم تاج گذاری همسرش را با یک تاج تیارا برگزار کرد. این تاج از دسته تاج‌های زنان خاندان سطلنتی است که محبوبیت زیادی دارد. تاج تیارا یک طرح نئوکلاسیک و تزئین شده با الماس بود.
در آن زمان در انگلستان در حالی که طرح‌های کلاسیک محبوبیت داشتند؛ بار دیگر نگاره‌های طبیعت گرایانه رواج یافتند. طرح‌هایی مثل گل، دسته گل و غنچه در انواع تاج سلطنتی کاربرد داشت. به مرور زمان استفاده از طرح‌های گیاهان کمتر شد. در این زمان استفاده از سنگ‌های قیمتی مثل الماس، یاقوت و زمرد در تاج‌های زنان خاندان سلطنتی بیشتر شد.